“Michelle, wanneer huil jij nou weleens?” Een vraag die hard bij me binnenkwam. Ik weet dat ik niet graag mijn kwetsbaarheid (lees: tranen) toon, maar mijn dierbaren weten toch wel wanneer het niet goed met me gaat? Nou, dus niet. Want ze kunnen het niet ruiken en gaan er door mijn manier van hoe ik mezelf presenteer nogal vaak vanuit dat het allemaal rozengeur en maneschijn is in mijn leven. Een harde leerschool heb ik gemerkt de afgelopen tijd..
Mijn vorige blog ging over controle en perfectionisme (lees hier) en ik kan wel stellen dat controle ook een thema in mijn leven is. Zeker het afgelopen jaar. Zoals ik in deze blog beschrijf, was het nogal een turbulent jaar, zowel zakelijk als persoonlijk. En alhoewel ik de ruimte heb genomen om zaken te verwerken en een plek te geven, zijn er blijvende littekens ontstaan. En deze hebben voor een dusdanige controledrang gezorgd, dat ik allergisch ben voor afwijzing en af en toe zo dusdanig uit mijn plaat moet gaan om volledig af te schakelen en los te komen van die negativiteit.
Ik heb een bruisende persoonlijkheid, iets wat men leuk vindt of juist helemaal niet. Want ik ben als een wervelwind waarvan het oog een heel klein hartje heeft. En ja, you either hate me, or you love me. Iets wat ik door de jaren heen over mezelf heb geleerd is dat ik veel waarde hecht aan wat anderen van me denken, iets wat geloof ik herkenbaar is voor velen. Daarnaast vind ik het ook heel belangrijk om klaar te staan voor anderen, en dan met name zorgen dat anderen het naar hun zin hebben. Soms vergeet ik daarbij mezelf. En laat ik vaak naar de buitenwereld het plaatje doorschemeren van een sterke vrouw die alles aankan. Alsof niets me kan raken en bepaalde zaken me juist onverschillig laten. Nou, realiteit is dat van binnen mijn brein vaak overuren draait en gaan de emoties alle kanten op. Maarja, vertel maar eens aan iemand die graag alles onder controle heeft, dat het ok is om soms toe te geven aan de negatieve emoties. Mijn angsten de overhand laten. In mijn brein gaan dan alle alarmbellen af. Want als ik loslaat, welke emoties komen er dan allemaal naar boven?
Al mijn hele leven heb ik een zekere mate van onzekerheid gehad. Sommige perioden meer dan anderen. En door de littekens die ik heb opgelopen merk ik dat die onzekerheid de laatste tijd weer meer op de voorgrond staat. Maar in plaats van altijd alles weg te stoppen, maar door te gaan en sterk te zijn, kies ik er de laatste tijd steeds vaker voor om voor mijn onzekerheden uit te komen. Uit te spreken wat me dwars zit en me kwetsbaarder op te stellen. Dit is niet altijd even makkelijk, en nogal eens verval ik nog steeds in mijn valkuilen (lees: destructief gedrag of op een negatieve manier om aandacht vragen). Echter, ik merk dat het me wel veel meer rust oplevert. En bovenal, steun, begrip en erkenning vanuit mijn dierbaren. Want ja, af en toe kan ik ook echt wel een potje janken. Door te proberen rechtlijnigheid uit te dragen en niet meer continue die schemering van onverschilligheid uit te stralen, worden connecties ook dieper en raak ik, wie had dat nou verwacht, juist minder gekwetst.
De afgelopen tijd denk ik veel na over wie ik ben en wat ik nou echt nodig heb, en ik weet van mezelf dat ik de lat soms erg hoog voor mezelf kan leggen. Daardoor ben ik voor mezelf vaak het strengste. En doordat mijn hoofd ook nog eens overuren draait, moet ik soms volledig afschakelen. Sporten is hierbij een grote uitlaatklep, maar mijn omgeving kan soms ook rekenen op een dosis onvervalste “Michelle“. De quote “De ketting van mijn moodswings is zojuist geknapt, dus ik zou maar rennen als ik jou was” is op dat soort momenten me op het lijf geschreven. Zoals velen van mijn eigen generatie, pas ik in het Millenial plaatje, ik verwacht en eis ook veel van mezelf. Geef graag 200%, letterlijk in ALLES. Ik ben een uitbundig persoon, als ik ergens instap ben ik all-in en toon ik je al mijn kanten, good and bad. En dan raakt de batterij gewoon op. Maar daar wilde ik vroeger niet altijd aan toegeven. En dan probeerde ik een masker op te houden. Van binnen had ik echter behoefte aan steun en rust, maar die kreeg ik niet omdat ik niet mijn ware aard toonde. Juist, even echt stilstaan en opladen is dan echt nodig. Aangeven dat je even overprikkeld bent of het je te veel is. Die momenten, dat toegeven, die zijn echt kostbaar. Het liefste doe ik dit zelf in Limburg, lekker terug naar de parents en verwend worden.
Tijdens het schrijven van deze blog, merk ik aan mezelf dat ik er telkens mee stop. Misschien omdat ik weet dat als ik dit post, ik mezelf kwetsbaar opstel. Is dat nou wel handig voor jezelf? Om je als psycholoog zo neer te zetten? Mijn antwoord kan alleen maar ja zijn. Want ook ik ben een mens, met onzekerheden en valkuilen. Ook ik praat weleens met een professional. Leren erkennen van je problemen of kwetsbaarheden maakt je enkel sterker. En op je bek gaan, hartstikke normaal. Afwijzing blijft een thema waar ik aan werk, en ik hoop dat meer mensen durven toe te geven aan minder sterke punten en om hulp durven te vragen. En ook emoties tonen, dat is normaal en niet zwak. Door je open te stellen, door van je hart geen moordkuil te maken, pas dan zul je de erkenning en het begrip krijgen wat je verdient.
Ik zal niet doen alsof ik beter dan een ander ben,
Ik ben anders, en dat voelt té goed.
Dat ik van alles wat ik doe altijd zo zeker ben,
Ik bouw muren in mijn hoofd, om mijn muren te beschermen.
Ik ben maar doodgewoon een mens, die nog leeft, net als jij,
Dus help me.
Want ik wil niet verdrinken.
Het delen van deze blog is volledig persoonlijk en juist ook een groeimoment voor mezelf. Ik wil hem dan ook graag afsluiten met een boodschap die ik kreeg en welke ik sinds dat moment koester: “Michelle, ik zou graag willen dat je je oogkleppen eens afdeed en dat je kon zien hoe ik jou zie; want je hoeft jezelf niet te veranderen, dat vraagt ook niemand van je; je hoeft enkel je masker af te doen en je ware ik te tonen..”.
Always be yourself, you are beautiful just the way you are. Accept your flaws, own them and they will let you shine.
